Килеп төшөү менән яңы ергә
Һынамаҡҡа мине теләнең:
Әйтсе, буран, ниңә көнөн-төнөн
Шашып-шашып ҡарҙар иләнең?
Күҙеңде лә асмай, тын да алмай
Ағас кеүек ҡатып ҡал, тинең...
Белмәнең шул, буран, күкрәгемдә
Ниндәй ярһыу йөрәк бар ине?!
Сыҡма, тиһәң дә һин – ҡаршы сыҡтым,
Туҡта, тиһәң дә – мин атланым!
Итәгемде елдәр тартҡан һайын,
Тойҙом ярһыу бер хис артҡанын.
Семеткәндә алһыу сикәләрем
Йөрәгемдә ялҡын ҡабынды,
Көрәш сәме иретерлек ине
Емерелеп яуған ҡарыңды!
Еңдем, буран, һине!
Асыуланма,
Ғәйрәтеңде алам күңелгә
Һәм өйрәнәм:
Хаҡлыҡ көсө менән
Тормош бурандарын еңергә!
